Voor mij is het inmiddels bijna vijf jaar geleden, dat ik binnen een week plotseling mijn man en mijn schoonmoeder verloor, zonder enige vorm van afscheid. Ik dacht dat ik na een hoop verwerkt te hebben d.m.v. therapieën, schrijven en opleidingen, mijn leven weer aardig op de rit had. Helemaal omdat er een nieuwe liefde in mijn leven is en we heel gelukkig zijn. Maar dan wordt het maart 2020 en valt het Coronavirus ons land binnen. Totaal onverwacht gooit het zoveel levens overhoop. En ook weer dat van mij.
Mijn werk in het zorghotel
Ik werk naast ziekenhuis Bernhoven in Uden in een Zorghotel, waar senioren revalideren. Al gauw worden ook daar maatregelen genomen om besmetting te voorkomen en al snel zijn er ook geen bezoekers meer welkom. De deuren gaan op slot. Heel veel ouderen kampen met eenzaamheid en rouw en ik kon ze daar nog goed in steunen, met name omdat ik zelf deze ervaring deel. Maar we mochten geen hand meer op de schouder leggen, geen knuffel meer geven, niet meer dichtbij komen. Hoe troost je iemand in rouw of eenzaamheid, wanneer je geen lichamelijk contact meer mag maken? Dat voelt niet goed. Er ontstaan schrijnende situaties en er heerst veel verdriet. Maar ik kan er nog voor hen zijn. Dat voelt goed.
De onrust wordt groter
Ondertussen zie ik bij het ziekenhuis een hoop gebeuren en de verhalen daarvandaan worden steeds heftiger. De rillingen lopen over mijn rug en de onrust wordt groter. Heel confronterend, het is nu echt! De spanning in mijn lijf loopt op. Ik ben bang net als iedere andere Brabander. Maar mijn angst gaat verder dan dat. Nachtmerries, hartkloppingen en in mijn hoofd spelen alle scenario’s af, die zouden kunnen gebeuren. Ik heb al zoveel verloren! Ik wil niet nog meer verliezen. Ik wil niet, dat mijn kinderen nog meer verliezen. Het virus is random. Geen peil op te trekken wie het krijgt en hoe zwaar. Ik probeer het thuis niet te laten merken, maar dat valt niet mee. Ik wil eigenlijk niet meer dat ze naar buiten gaan, maar dat is niet echt reëel.
Zekerheid en houvast
En dan stopt er vorige week ineens een ambulance voor de deur van het hotel, waarvan wij niet op de hoogte waren gesteld. De medewerkers waren compleet gehuld in beschermende outfit. Ik keek één van hen recht in de ogen aan door de grote bril en het triggerde meteen mijn PTSS. Mijn hart stopte met kloppen, het zweet brak me uit en ik werd misselijk. “We hebben het virus!”, was het eerste dat door mij heen ging en al gauw kon ik niet meer stoppen met huilen. Het was vals alarm, maar voor mij was het al te laat….ik werd zo bang. In mijn hoofd ben ik al begrafenissen van mijn naasten aan het plannen en bedenk hoe het met de kinderen moet als ik zwaar ziek zou worden. Ik wil zekerheid hebben, maar die krijg je niet, geen houvast. Het zijn twee verschillende werelden. Thuis en op mijn werk. Thuis ben ik redelijk rustig.
Ik kies voor mezelf en mijn gezin
De dagen daarna wordt ook nog duidelijk, dat het hotel omgebouwd gaat worden tot Corona afdeling van Bernhoven. Alle senioren worden elders geplaatst en wij krijgen einde van de week 76 kamers met Corona patiënten. We houden een uitgebreid gesprek aan de keukentafel. De kinderen geven heel duidelijk aan, dat ze niet meer willen dat ik daar ga werken. De angst is van hun ogen af te lezen. Dezelfde blikken als op de dag dat mijn man stierf. En deze blik had ik nooit meer willen zien! We zijn net zo goed bezig, maar worden hierdoor weer totaal teruggeworpen. Ik besluit op dat moment voor mijzelf en mijn gezin te kiezen en dus dat ik mijn baan ga opzeggen. Een moeilijk besluit, omdat je je maatschappelijk zeer betrokken voelt en ook je steentje bij wilt dragen aan de maatschappij en de crisis en nu ook weer met een schuldgevoel achterblijft. Net als die dag dat ik hem niet kon redden! Maar ik ga dit niet doen, ten koste van de mentale gezondheid van mijn kinderen.
Achter deze hoge bergen schijnt hopelijk weer de zon…
Inmiddels heb ik dus gekozen en zit ik thuis, ik ben rustiger, maar ook raar gespannen. Ik weet dat ik een juiste beslissing heb genomen ook al voelt deze nog raar. Ik heb alle nieuwssites van mijn telefoon gehaald en kijk het nieuws maar 1x per dag en dan het liefst van de RIVM. Bij elk kuchje vraag ik me af of hij of zij nu ziek aan het worden is en hoop ik dat het onze deur voorbij gaat. Wat mensen nu moeten doormaken met begrafenissen of crematies van hun dierbaren is onvoorstelbaar. Ook wij hebben geen afscheid kunnen nemen, maar wel een mooie dienst gehad en ik weet HOE belangrijk juist afscheid nemen is voor de verwerking! Laten we hopen dat nog meer mensen zo’n enorm verdriet bespaard gaat blijven. Achter deze hoge bergen schijnt hopelijk weer de zon…
Geschreven door Yvette van Leeuwen ( Zij schreef eerder het boek: Voorbij mijn tranen.)
Ze heeft een zoon, die nu 21 jaar is en 2 dochters van 19 jaar
Recente reacties