“Het ruikt hier naar hyacinten”, zegt mijn vriendin die binnenkomt. “Ja, klopt, gisteren was ik bij de bloemist en die weet precies wat ik kom halen: een bakje met paarse hyacinten”, antwoordde ik. “Koop jij altijd dezelfde?” Mijn vriendin kijkt me verbaasd aan. “Nee, niet altijd”, vertel ik eerlijk, want heel lang vond ik hyacinten verschrikkelijke stinkbloemen. Die geur bracht me altijd terug naar het overlijden van mijn moeder. Het was een koude winterdag en we liepen met de familie achter de rouwauto van ons huis naar de kerk. Het was een klein stukje, maar precies door de dorpskern waar mensen naar ons stonden te kijken. Voorop, naast mijn vader, liep ik. Hij hield mijn hand vast. Dat voelde als een bevoorrechte plek. In de kerk zat ik vooraan samen met mijn broers en zussen. Mijn oudste zus ging aan de andere kant van papa zitten. Ik zat op het hoekje van de bank, vlakbij de kist waarin mama lag. Ik kon me nog prima voorstellen hoe ze erin lag. Ik had het zelf gezien.
In gedachte liep ik weer door die gang van het rouwcentrum 3 dagen eerder. In de kamer stonden kamerschermen en het was er een beetje donker. Gelukkig stonden er kaarsen bij mama, zodat het daar wel licht was. Ze had haar mooiste roze nachtjapon aan en ik vond haar net een engel, zo mooi vond ik haar. Ik wilde haar voorzichtig aanraken, maar dat durfde ik niet, want dat deden de anderen ook niet. Iedereen was heel stil, dus ik ook. Daar rook het naar bloemen die ik nu in de kerk ook steeds rook. Nu zat ik in de kerk, het duurde lang en het was saai. Misschien wilde ik wel misdienaar worden, dan kreeg je vrij van school en dan mocht je met wierook zwaaien.
Omdat het lang duurde legde ik mijn hoofd tegen de schouder van papa, zo zat ik ook altijd als ik met mama in de kerk zat. Dan mocht ik mijn hoofd tegen haar schouder leggen en dat was fijn. Mama had het altijd druk in ons gezin en dan zat ze gewoon stil, naast mij. Mijn papa leek het vandaag niet zo in de gaten te hebben, al zat hij ook erg stil. Soms snoot hij zijn neus, ik dacht dat hij moest huilen, maar toch niet. In de stoet naar haar graf, mocht ik ineens niet meer langs papa lopen, dat deden mijn oudste broer en zus. Nu moest papa echt huilen en dat vond ik zielig. Deze herinnering aan toen, nam ik mee toen ik verder ging met mijn leven.
Het had meer impact dan ik toen in de gaten had want ik dacht dat ik gewoon verder leefde. Toch waren er dingen die anders geworden waren, dat ondervond ik in dagelijkse dingen. Bijvoorbeeld toen ik een paar jaar later, op de fiets naar de middelbare school ging, kon ik niet tegen het geluid van kerkklokken. Ik hoorde precies wanneer het om een uitvaart ging. “Welkom bij de club”, zei ik dan in gedachten en fietsten 3 straten om. Zo ontkwam ik er ook niet aan, dat in de wintermaanden hyacinten in huis stonden, niet alleen thuis maar ook als ik bij vriendinnen kwam. Niemand wist hoeveel ik die geur was gaan haten. Die “stinkbloem” maakte me altijd verdrietig en dan wilde ik weg uit de situatie, maar dat ging niet altijd. Keer op keer zag ik mezelf weer zitten, op het hoekje van de kerkbank en keek ik naar de kist. De eerste keer naar een andere uitvaart deed ik met lood in mijn schoenen. Altijd ging ik achterin de kerk zitten. Ik vond het zo spannend, dat ik ging transpireren en me letterlijk ziek ging voelen. Door te weten waar de “nooduitgang” was, kon ik het volhouden. Ik was al ruim volwassen voordat dit gevoel weg is gegaan. Met de hyacinten kwam het eerder goed.
In 1980 ging ik trouwen met Jan. Toen hij me kwam ophalen had hij een lief klein boeketje bij zich. Verrast, maar nog meer geschrokken was ik, door de geur van de hyacinten. “Hoe kon je deze bloemen kopen”? zei ik tegen hem. Hij antwoorde: “Hoe mooi zou het zijn, als er nu een mooie herinnering gemaakt gaat worden met deze bloemen”. Het had even tijd nodig, maar al snel voelde ik de liefde waarmee ze gegeven waren. Als ik naar dit boeketje kijk, voel ik me verbonden met het lief en leed van mijn leven, vanaf toen kon ik het toelaten in mijn hart. Mijn vriendin kijkt me aan. “Wat onroerend en de hyacinten gaan hier alleen maar lekkerder door ruiken”. Ja, zei ik en we glimlachten alleen maar. Het was fijn om dit verhaal te delen.
“Wat je deelt wordt altijd lichter”
Recente reacties