Als klein meisje zat ik graag bij mijn vader op de leuning van zijn stoel.
Wat een fijn plekje was dat, naast de kachel en dan bij vader op de leuning op de stoel zittend.
Nog leuker was het als de stoel leeg was, dan mocht je erin zitten en was het wachten op het moment dat hij klaar was met zijn werk en daar zelf wilde zitten. Dan deed hij net of hij me niet zag en ging op mijn schoot zitten. Je wist dat het kwam, maar toch was het altijd weer grappig.
Daarna moest ik eruit, plek maken voor hem. Even ging ik dan nog op de leuning van de stoel zitten, terwijl hij vrij snel in slaap viel, soms met zijn sigaar nog in zijn mond. Meestal legde hij hem op de rand van de asbak. Hoe raar het nu misschien ook klinkt, ik vond het lekker ruiken, het rook naar papa. De staande asbak had hoefijzers als voetstuk en ook op het bakje lag een hoefijzer, met een gleufje voor de sigaar. Een diepe zucht van tevredenheid, als ik daaraan terugdenk.
Wat werd het anders toen het verdriet beslag gelegd had op ons huis. Zeker toen na mijn moeder, ook mijn oudste broer overleed. Toen was het vaak stil in huis, ondanks dat we er met vele woonde. De stoel met mijn vader was er nog steeds. Hij zat er nog steeds vaak in. Alleen het grapje dat ik eruit moest maakte hij niet meer. Een blik was genoeg en ik stond al op. Hij zat er maar te zitten, met die lege blik, voor zich uit te staren. Zo vaak zelfs dat je na verloop van tijd de afdruk van zijn hoofd op het behang zag. In het begin ging ik nog vaak op de leuning zitten, maar het was anders. Net of hij me niet meer zag zitten. Het voelde niet langer fijn, ik deed het meer omdat ik toch een beetje op hem wilde letten. Ervoor zorgen dat hij niet NOG verdrietiger zou worden. Langzaam gaf ik de moed op en ging ik er niet meer zitten, het maakte dus echt niet uit. Eerst voelde ik me schuldig, maar ook dat hield op. Het deed er niet meer toe, niks deed er meer toe voor mijn vader.
De huisarts dr. Halewijn kwam regelmatig langs. Dan liep hij achter naar het veld, waar mijn vader was en zag ik ze samen praten. Ik dacht dat het zou helpen dat hij tenminste met iemand kon praten. Soms ging ik mee naar het veld, liep ik langs mijn vader terwijl hij aan het ploegen was. Dan stopte hij zomaar ineens, midden onder het werk en weer keek hij, maar hij zag nooit iets. En ik bleef gewoon staan wachten tot hij verder ging. Waarom bleef ik dat een tijdlang doen. Nu denk ik dat ik bang was, wilde altijd weten waar hij was. En als ik in de buurt was kon hem niets ergs gebeuren. Stel dat er nog iemand…. Ik durfde het niet uit te spreken maar het was er zeker wel.
Al was ik toen pas 13 jaar, ik voelde zijn verdriet en ook de machteloosheid ervan. In die jaren en ook later toen ik allang op mezelf woonde, ging ik regelmatig naar de praktijk van dr. Halewijn. Altijd zorgde ik dat ik een kwaaltje had wat gezien moest worden. Dan kwam ik daar en zat ik te wachten op mijn beurt, altijd een beetje spannend. Als ik eenmaal aan de beurt was, was de spanning weg. Altijd luisterde hij naar het kwaaltje, maar nog meer naar wat ik echt wilde vertellen over thuis en hoe ik me daarbij voelde. Soms kwamen er tranen en kon ik even huilen, dan kreeg ik een knipoog en een bemoedigend schouderklopje. Nooit een pilletje ofzo en dan stond ik weer buiten en voelde ik me weer beter. Ik kon er weer een tijdje tegen.
Hij wist van mijn vader en zijn “te” grote verdriet. Hij zag me in mijn eenzaamheid en in het niet weten met wie te praten. Het luisterende oor, het vaderlijke schouderklopje en gewoon even tijd voor me nemen. Natuurlijk bleef hij mijn huisarts, ook toen ik trouwde en zelf kinderen kreeg. Steeds bleef ik komen met “kwaaltjes’ en steeds bleef ik krijgen wat ik zocht. Altijd voelde ik me een beetje kind, het kleine meisje wat het zelf allemaal uit te zoeken had. Dat daar even mocht leunen en de steun kreeg die ik op dat moment nodig had.
Met de kennis van nu weet ik hoe ongelofelijk belangrijk het is dat er een “hulpvolwassene” is, die er is als het nodig is en die het heel lang vol blijft houden.
Dokter Halewijn
Huisarts in Veghel van 1963- 1995 .
Hij overleed in 2014 op 85 jarige leeftijd.
Recente reacties