20 jaar Praktijk Verliesbegeleiding.
De afgelopen 20 jaar zijn er veel verhalendoosjes gevuld door cliënten en besproken in mijn praktijk. Die verhalen zitten als “doosjes” opgeslagen in mijn hoofd. Het zijn verhalen van alle leeftijden en dat vind ik juist zo bijzonder. Ik heb bijv. iemand gezien toen ze 8 jaar was, toen ze terugkwam als 20-jarige ging als vanzelf haar doosje weer open. Het verhaal hoeft niet opnieuw verteld te worden, het heeft gewoon gewacht, klaar om er een nieuw verhaal aan toe te voegen. Dat is de kracht van verhalen, wetende dat alles wat je meemaakt integreert in je levensverhaal en dat het steeds weer anders mag zijn.
Hoe krachtig is het, om deze verhalendoosjes te openen en te delen met elkaar.
Dat is waarvoor ik je graag wil uitnodigen.
Stap 1: Wat voor herinnering zou je graag willen delen?
Her-inneren betekent ook, naar binnen gaan. Met jezelf op verhaal komen. Kies je eigen vorm om je verhaal naar buiten te brengen. Denk aan schrijven, tekenen, filmen en fotograferen.
Stap 2: Kies een doosje
Uit alle foto’s die hieronder staan kies je een doosje dat je aanspreekt. Wanneer je hierop klikt, kun je je verhaal als bijlage toevoegen. Alleen met jouw toestemming wordt je verhaal zichtbaar op mijn site (als je het fijn vindt, mag dat ook anoniem). Op mijn site kunnen anderen je verhaal lezen, waardoor er een interactieve pagina ontstaat met verschillende verhalen. Hierbij gaat het om herkenning, troost en kracht vinden in elkaars verhaal. De pagina en dus ook jouw verhaal blijft één jaar zichtbaar.
Stap 3: Verhalenmiddag
Op zondagmiddag 21 januari 2024 organiseer ik een verhalenmiddag. Dan is er de mogelijkheid om verhalen te vertellen en te delen met elkaar. Mensen zijn verhalenvertellers van nature, dat is een rode draad in ieders leven. Ieder vertelt graag aan een ander. De zin van het vertellen en delen met elkaar zorgt voor verbinding. Wat je deelt wordt lichter. Hiervoor wordt je uiteraard t.z.t. uitgenodigd.
Ingezonden verhalen
Het verhaal van Liese:
“Al snel kwam ik er achter dat Tineke door me heen wist te prikken en ik op een hele open en constuctieve manier over het verlies kon praten. “
Het verhaal van Vera:
“Ik streef naar een leven
waarin hij stroomt door alles wat ik doe, zodat we samen streven naar onsterfelijkheid. De
onsterfelijkheid die ik hem zo had gegund.”
Het verhaal van Weike:
“Een nieuwe trede in rouw”
Het verhaal van Annemarieke:
“De middelst zet regelmatig koffie voor zichzelf en ik vind dat heerlijk ruiken…dat wakkert bij mij het gevoel aan dat ik koffie wil zetten voor mijn partner en zegt zet je geen thee voor jezelf dan?”
Het verhaal van Mieke:
“We zitten aan tafel, mijn vader, m’n stiefmoeder, m’n zusje en ik. Er komt kip op tafel met een jus die (daarom) natuurlijk licht van kleur is. Ik zeg: “goh, wat een lichte jus”. Mijn stiefmoeder flipt, begint te schreeuwen en te huilen “het is ook nooit goed” en kwaad klinkt ze ook.”
Het verhaal van een weduwe:
“Rouw is een wond die af en toe open gaat. En een litteken achterlaat. Ieder huis heeft zijn kruis, iedereen maakt in het leven dingen mee.”
Het verhaal van Roos:
“Als ik aan jou denk, denk ik altijd wat bijzonder het was om bij jou te kunnen zijn.”
Het verhaal van Rianke:
“Het was alsof iemand mij hardhandig terugduwde in die diepe put, waaruit ik nog maar net omhoog was geklommen”
Het verhaal van Marieke:
“Mama hing de mooie tekeningen op, maar soms gooide ze er eentje weg of ze vergat hem. Eenmaal had de stift doorgedrukt op het tafeltje en toen was mama boos geworden”.
Het verhaal van Peter:
“Ik zou je het allerliefste in een doosje willen doen. En dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken”