Tijdens het mini-symposium kon het niet anders of ik was in herinnering terug bij het bed van mijn moeder. Het ziekenhuis had gebeld, we moesten met spoed komen. Dat gebeurde wel vaker en daar was ik dus niet echt van geschrokken. Alleen die middag was anders, we stonden allemaal om haar heen. Mijn vader, tante Mien, mijn 2 zussen en 6 broers en ikzelf als jongste van het gezin. Ze hadden me verteld dat mama erg ziek was, dat wist ik ook allang. Maar toch was er iets wat ik niet door had, als 10-jarige! Als je erg ziek bent en niet meer beter kunt worden, dan kun je ook in een rolstoel terechtkomen. Dat vond ik niet erg, ik kende mama niet anders dan ziek (ze was immers al vanaf mijn 5e ziek). Ik zou haar wel rondrijden als ze in rolstoel zou komen, want dat was mijn interpretatie van niet meer beter worden.
Hoe kinderen anders reageren dan volwassenen bleek ook hier het geval te zijn.!
Het zuurstofslangetje werd eindelijk uit haar neus gehaald, dat was fijn. Sinds ze dat had gaf ik haar niet graag meer een kus, bang dat het losschoot. De opluchting was van korte duur want voordat ik het doorhad stopte nu haar ademhaling echt. Na al die jaren kan ik dat beeld nog steeds naar boven halen, alleen de emoties van dat moment, die zijn verdwenen. Vaak heb ik het gezien als een soort luchtbel, waarin ik stond te kijken naar het grotere geheel van wat er om me heen gebeurde. Dat was 21 januari 1969, mama was 55 jaar geworden en nu is het 55 jaar geleden dat ze overleed.
Het was fijn om deze herinnering op 21-1-2024 te delen met de anderen in mijn groepje, iedereen had zo zijn eigen bijzondere verhaal en dat voelde goed. Toen we creatief gingen werken, zag ik gebroken glas liggen, dat wilde ik hebben. Intuïtief nam ik het mee en plakte het op een witte, zachte ondergrond. Het doosje staat symbool voor hoe mijn leven veranderde toen, de vlinder van glas, gebroken toen ik 10 jaar was. Mijn moeder had geen keuze en moest het aardse leven verlaten. Hierdoor heb ik me vaak eenzaam en alleen gevoeld, hoe kon ik verder leven zonder haar in mijn leven.
Het is misschien wel 15 jaar geleden toen ze eenmaal in mijn droom verscheen. Ze lag in haar kist en ik zat bij haar. Langzaam deed ze haar ogen open en fluisterde ze dat ze niet dood was. Niet voor mij, maar ik mocht het niet tegen de rest zeggen. Die droom was verwarrend voor me en inderdaad iets waar ik ook niet over wilde praten. Ik vergat hem niet, maar hij verdween naar de achtergrond.
Nu zit ik hier terug te denken aan toen en te schrijven en ineens begrijp ik deze droom heel goed. Mijn intuïtie, dromen en het rotsvast innerlijke weten dat mijn moeder mij altijd is blijven steunen. Ze gaf een duidelijk teken, door op haar sterfdag mijn eerste cliënt te laten komen. Ik voel haar vaak, op zoveel momenten meer in mijn leven, waarbij ze me de weg wijst.
Recente reacties