Aan de hand van mijn eigen levensverhaal introduceer ik de sprookjesmetafoor. Mijn eigen levensverhaal is schuingedrukt in de tekst. De sprookjesmetafoor vertelt hoe je leven ooit begon. Je wordt geboren en welkom geheten op deze aarde. Je gaat je hechten aan het gezin waarin je opgroeit.
Als jongste van een groot gezin werd ik als nummer 9 geboren. Boven mij 2 zussen en 6 broers. Mijn moeder was 45 jaar en lag dit keer in het ziekenhuis voor de bevalling.
We worden groot en ouders willen niets liever dan hun kinderen beschermen tegen verdriet. Helaas komt het altijd een keer op je pad. Bijvoorbeeld klein verdriet zoals afscheid nemen van een huisdier, verhuizen of vriendschappen. Maar soms ook groot verdriet. Bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, ouders die scheiden, pesten etc.
Mijn moeder stierf toen ik 10 jaar was. Ze lag vaak in het ziekenhuis vanwege borstkanker. Ik wist dat ze niet meer beter zou worden, ik wist niet dat het betekende dat ze dood ging.
Op zo’n moment neemt je beschermingsmechanisme het van je over. Het beschermt je voor teveel pijn en zorgt ervoor dat je dagelijkse leven dragelijk blijft.
Dan gebeurt het voor de tweede keer, bij mijn oudste broer Jan. Hij kwam om het leven door een bedrijfsongeval. Ik bedacht als 12 jarige, dat mijn moeder nu niet langer alleen hoefde te zijn in de hemel. Dacht soms zelfs dat ik me hiervoor best beschikbaar had willen stellen. Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik mijn moeder heel erg miste.
Als je voor de tweede keer zo’n groot verdriet ervaart is het niet meer dan logisch dat je de poorten voor gevoelens sluit. Na de eerste keer neem je een intern besluit je nooit meer zo rot te willen voelen als toen. Dat is een van de redenen waarom je beschermingsmechanisme het min of meer van je over neemt. Denk aan de “poortwachter” die je hiervoor behoedt. Meestal werkt hij wel, alleen bijvoorbeeld in de nacht, in dromen en/of als je alleen voelt, werkt het niet.
Ik ging door met mijn leven, was liever bij vriendinnen. Daar was het tenminste “gewoon”. Thuis spraken we er niet over, vermoedelijk omdat we allemaal hadden bedacht dat het beter was voor onze pa, die al zoveel verdriet had. Nu weet ik dat het ontzien van iemand in zijn verdriet niet helend is. Delen maakt het juist dragelijker.
De dingen die je tegenkomt als je voorbij de poortwachter gaat, ga je naar verloop van tijd onderzoeken. Daar staat geen termijn voor, je doet het in “stukjes”. Ik vergelijk het graag met de STRUIKELSTENEN. Er zijn kleine steentjes, die gemeen kunnen zijn, grote die symbool staan voor de dingen waar we ons schuldig over kunnen voelen of waar we ons voor schamen. We willen gooien met stenen en soms er tegenaan zitten en leunen.
Struikelstenen blijven ook mijn leven achtervolgen. Terugkijkend begrijp ik steeds meer van mijn leven en mag ik erkennen dat het niet gemakkelijk is geweest. Het heeft me veel gegeven, soms gestruikeld en lelijk bezeerd.
Mijn visie is, dat je rouw en alles wat je meemaakt in je leven met je meeneemt. Soms blijft het pijn doen, soms zijn er weer mooie momenten.
Recente reacties