Events 2023
Op 21 januari 2003 startte ik 20 jaar geleden: Praktijk Rouwen met Kinderen, later werd dit: Praktijk Verliesbegeleiding. Hoe het allemaal ooit begon, vertel ik jullie graag.
Rouw is de achterkant van de liefde. Met liefde doe ik dit werk, omdat ik weet hoe betekenisvol het kan zijn om mensen te begeleiden in hun verdriet en gemis. Door te luisteren, uit te leggen hoe rouwen werkt en dan samen te kijken wat passend is. Rouw blijft een individueel proces, maar er zijn zeker ook overeenkomsten.
Vanuit mijn pedagogische achtergrond en mijn gemis, als kind zonder moeder, begon ik deze praktijk met een missie. Kinderen zien in hun verdriet. Ze leren hoe om te gaan met pijn en verdriet in hun leven en ze daarmee wat extra bagage mee te geven. De naam is veranderd in Praktijk verliesbegeleiding omdat er niet langer alleen kinderen kwamen, maar ook de ouders van deze kinderen wilden graag gesprekken. Ook zij hadden verdriet te verwerken. Zo groeide de praktijk door, volgde ik verschillende opleidingen en kwamen mensen van alle leeftijden op mijn pad. Het is fijn om zo breed te kunnen begeleiden.
Sinds een aantal jaren mag ik als docent op de Academie voor geesteswetenschappen in Utrecht mijn kennis doorgeven aan studenten aan de opleiding Rouw Verlies en Stervensbegeleiding. Dit is ontzettend fijn om te doen. Want de dood hoort bij het leven, dit bespreekbaar maken is mijn missie en passie. Dat is wat ik op 21-1-2003, op de sterfdag van mijn moeder, voelde. Dit is mijn pad om te gaan en dat blijf ik doen.
Nu, 20 jarig later, wil ik hier bij stil staan. Dit doe ik door het komende jaar verschillende activiteiten aan te bieden. Als rode draad vind je op mijn site een pagina met verschillende doosjes, daarin kun je verhalen delen. Deze pagina is voor kinderen, jongeren en volwassenen. Iedereen heeft een verhaal, deel het en lees en leer van elkaar.
De evenementen om dit jubileum jaar te vieren
Benieuwd naar de ingezonden verhalen van de herinneringsdoosjes? Je leest ze hier!
Het verhaal van Mieke:
“We zitten aan tafel, mijn vader, m’n stiefmoeder, m’n zusje en ik. Er komt kip op tafel met een jus die (daarom) natuurlijk licht van kleur is. Ik zeg: “goh, wat een lichte jus”. Mijn stiefmoeder flipt, begint te schreeuwen en te huilen “het is ook nooit goed” en kwaad klinkt ze ook.”
Het verhaal van Rianke:
“Het was alsof iemand mij hardhandig terugduwde in die diepe put, waaruit ik nog maar net omhoog was geklommen”
Het verhaal van een weduwe:
“Rouw is een wond die af en toe open gaat. En een litteken achterlaat. Ieder huis heeft zijn kruis, iedereen maakt in het leven dingen mee.”
Het verhaal van Annemarieke:
“De middelst zet regelmatig koffie voor zichzelf en ik vind dat heerlijk ruiken…dat wakkert bij mij het gevoel aan dat ik koffie wil zetten voor mijn partner en zegt zet je geen thee voor jezelf dan?”
Het verhaal van Roos:
“Als ik aan jou denk, denk ik altijd wat bijzonder het was om bij jou te kunnen zijn.”
Het verhaal van Marieke:
“Mama hing de mooie tekeningen op, maar soms gooide ze er eentje weg of ze vergat hem. Eenmaal had de stift doorgedrukt op het tafeltje en toen was mama boos geworden”.
Wil je jouw verhaal ook delen?
Kies een doosje en stuur je verhaal in op deze pagina
Het verhaal van Peter:
“Ik zou je het allerliefste in een doosje willen doen. En dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken”